from a diary of a broken-hearted PLAYBOY

    Since I was young, I have this self-engulfment fears that nobody else know. I tend to walk away with love. I believe it was not a coward move but it was the bravest thing I did in my life.  I was just so afraid that someone whom I love the most will gonna leave me.

    Right from the start, I have avoided love to happen. No, I mean, “falling in love” to be exact. It’s just a matter of choice. It is a game. It is a risk. So it’s all depends to us what matters most.  Choices. Chances. Changes. In the end, it is our decisions that will determine our destiny.

    So here we go, I’ve met this beautiful girl named Elsie. She was my grade school crush. Funny but it’s true. I was so nerd that time and I think she was the most beautiful girl in the world. So what happens next? Nah, nothing happened. (Laughs)

    To make the story short, I’ve met Elsie after 10 long years. She was prettier this time and has the most captivating smile. She's sexy! No doubt about it. Fate was just playing stupid over me. I was on my way home and I bumped a beautiful girl and after I said sorry I looked at her pretty face. She was a familiar stranger!

    “Are you my sister’s best friend?” I murmured. She nodded and smiled and said yes. Dang! I felt so much excitement. I can feel my bloods rushing through my veins and my heart suddenly beats unusual.

    I just realized how dumb am I when I haven’t got a chance to get her number. Maybe because I had a feeling of awkwardness because of the fact that Elsie was my younger sister’s best friend. I just can’t even sleep when I recall that she is just having her vacation for just 30 days and she will be back to the US with her family.

    “Dang! What an irony of life!”

    I tried to forget Elsie so I engaged to different sports- basketball, baseball, football and swimming.  Every night I went out bar hopping, clubbing, having fun with my friends and girl friends and so on and on. But Elsie keeps running on my mind wherever I go and whatever I do. Shit! It could never be love. Come on, she was just my childhood crush and I could never be in love with someone like her.

    One morning I realized that days have passed by and Elsie’s vacation has only 15 days left! I have this feeling that I wanted to see her and wanted to be with her but I don’t know how to start. I want to spend my time with her remaining days in the Philippines. I want to bring her to the park, treat her dinner, dance with her, have fun and have some drinks with her and just want to make her happy. 

    I wasn’t really a fan of facebook but for Elsie’s sake, I created an account! That’s the only way I could get in touch with her. I searched over her name and BINGO! I found none. 

    I was so hopeless and doubted to pursue my plans with Elsie so my first option was to text my friends and have some shots of beer somewhere in Q.C. I was about to call my friend when suddenly somebody texted.

    “Hi! How are you? Elsie here.”

    I felt a sudden happiness that I can’t explain. My heart throbbing. I got a feeling of a thousand butterflies in my stomach and excitement all over my body. So that’s how it started. We exchanged texts all day and night. We exchanged calls. Cheesy pick up lines made our days crazy and day by day unknowingly, my heart fall for Elsie. And it was too late to realize that I haven’t avoided it at all. The feeling has developed secretly, unconsciously and undyingly. I was caught by love!  Suddenly, I felt a pang of loneliness. Emptiness has embraced me again. I wanted to walk away with Elsie. I wanted to walk away with love. This feeling is nowhere to go. I will just hurt myself all over again. I want to let her out of my life. But man, she’s my happiness now. It sucks.

    It was almost a week that I haven’t got in touch with Elsie. No explanations needed. Why should I? She’s not even my girl friend. Yes, she is special but deep inside my heart, she’s my life. I just have a feeling of self-denial. My attitude towards her was even self-explanatory. I hate dramas. I hate demands. I hate restrictions. Most of all, I hate attachments. So why I can’t get rid of this girl no matter how hard I try? She’s different from the rest. The only exception from all the girls I dated before. She’s extra-ordinary or maybe because the reason of everything is just because of: “TRUE LOVE”. I laugh. Nah, this could not be happen. True love only happens in a fairy tale or a romantic movie. This is crazy.

    One day I wake up and suddenly realized that I missed Elsie so much. That’s when I thought of asking her out for a date. I only have 7 days left to do those things for her. I should have brave enough to handle this kind of love I’ve never expected to feel. Each day was all worth remembering and it was the happiest days of my life. I have exerted too much efforts I’ve never did to anybody else before. I honestly succeeded to my plans of treating her nice, giving her good dinner, going out with her and have fun together. We just found ourselves doing what lovers do: we hug, we kiss and we sleep together. That was something I wished it would never stopped. But the remaining days we had could be an endless torture for me.

    I learned to accept everything about Elsie. I learned to love everything about her; her flaws, strengths and weaknesses. I see her close to perfect. Smart. Pretty. Sexy. Kind. Family-oriented. Friendly.  Outgoing.  Loving. The last adjective hurts me lightly. It’s because of the fact that I love her and I felt that she doesn’t feel the same way. So this is obviously unrequited love.

    “I’m leaving, I’m here at the airport.” 

 That was the most heart-breaking SMS I ever got from my entire life. My body has been numb for a while; my heart seems to stop from beating and my eyes suddenly became watery. So this is it! This is the long-awaited day I’ve avoided to come. Elsie is leaving. She is leaving Philippines. She is leaving me. So what? Why would I feel this sad truth hurts me the most? She never asked me to treat her as my life. I could not even make her stay. I don’t have the right to stop her pursuing her dreams. She deserves a better life I can’t afford to give her. She deserves to be happy. I need to let her go even though I don’t know how to start moving on over her.

    I felt like a bird with a broken wing. I can’t fly. Sadness has become my best friend. Elsie has taken half of me. She has stolen my heart. I felt so dysfunctional. My brain doesn’t seem to cooperate. Emptiness visits me often and love betrayed me. Just because of Elsie’s absence, I learned to love back my old activities: bar hopping, clubbing, drinking lots of beers. The truth about drinking beer was that I like it for giving me a hang over. Why? Whats good for having a hang over? It's when my head aches more than my heart.

While sulking myself in loneliness, I wrote a poem for Elsie:

“It’s all about E”

Life would be so hard without E.

I wouldn't know what LOVE is until there was E.

I wouldn't know what EFFORT means if I've never met E.

I know deep inside my heart, CHANGE would never exist if it's not because of E.

I wouldn't be able to feel PEACE and I can't smilE without E.

Life would have so many complications

but with E, it became so SIMPLE.

There are times I felt so lonEly because of E.

And tEars will suddenly appear.

I  feel so much FEar of losing E in my LifE

because LIFE would be so incomplete without E.

E also brings slEEpless nights,

As well as worriEs for the next day,

jEalousy was often my bEStfriend

And Emptiness seems to bEtray me.

At times when i nEEded E the most,

I just closE my EyEs and whispEr that

 i am always hERE.

Just because of E's existence,

I find to realized the difference between

sELfishnEss and SELFlessNEss.

the sad truths and happy liES,

the consequENces and sacrificEs

the happinEss and thousand criES.

so tell ME, how can i livE without E?

As you can see, without E, there will never be you and ME.

So i left here clueless.

Stuck on Elsie's love.

I'll gonna wait for her even if tomorrow never comes.

"Temple Run life"

Ang buhay ay parang kagaya ng isang "endless running" game na Temple run.
Sa pagsimula ng takbo mo dahan-dahan muna. Minsan kelangan mong lumiko, tumalon, umiwas sa dapat iwasan para hindi ka mabangga o mauntog at di ka masaktan.


Andami mong objectives sa buhay at kapag nakamit mo yun, magkakabonus
ka. Habang palayo ng palayo ang pagtakbo mo, maglelevel up ka.Syempre gusto mong tumakbo ng malayo para makakuha ka ng mga "coins", "diamonds" at "gems". Habang palayo ka ng palayo ,parami ng parami ang obstacles mo sa buhay.


Andun yung madadapa ka. Yung tipong hihilahin ka pabalik ng mga "monkeys" kasi malayo na ang narating mo. Andun yung bigla na lang mahuhulog ka sa bangin kasi  hindi mo kabisado ang daan. Andun yung bigla ka na lang mauuntog sa puno dahil sa katangahan. Alam mo na ngang may puno eh hindi ka na lumiko. Syempre kasi masaya magtanga-tangahan minsan. Andun yung dahil sa "wrong turn" mo na stuck up ka bigla. Minsan sa pagsakay mo ng tren, naligaw ka. Ang way na napili mo ay "dead end" pala. Tipong kelangan mong kumapit ng mahigpit sa lubid para lang hindi mahulog para makarating sa kabilang daigdig. Andun yung kelangan mong tumalon ng mataas habang tumatakbo ng mabilis para lang makatakas.



Habang tumatakbo ka ang totoo nyan hindi mo naman talaga alam kung saan ka pupunta. At habang papalayo ka, hindi naman milyon na pera ang habol mo kundi yung "saya" na sa kabila ng lahat ng mga hadlang, sobrang lupit na obstacles ng buhay ay nakayanan mo at nalampasan mo lahat yun. Higit sa lahat, nalampasan mo rin ang mga taong nanghihila sa'yo pabalik para hindi ka makaalis sa kinalalagyan mo ngayon. Ang saya nun di ba yung tipong malapit ka na sana maabot pero binilisan mo ang pagtakbo kaya naiwan sila.



Higit sa lahat, sa kabila ng ilang beses mong pagdapa, paghulog at pag-untog...
natututo kang bumangon ulit...at tumakbo ng tumakbo...kahit alam mong wala yun katapusan.



Ganun ang buhay 'di ba?

Parang isang game na "Temple Run."


Ako nga pala si Scarlett Fox.
Ang cunning escape artist character. :)

COLOR WHEEL

“PINK SHADOW”

        Kinamumuhian ko ang kulay pink. Sino ba naman ang magkakagusto sa ganung klaseng kulay. Maputla. Mapusyaw. Kaiba. Mahina. Weirdo. Simbolo ng pagiging sobrang feminista.

 Makakita lang ako ng pink dati eh halos masuka na ako. Lagi akong kontra sa pink. Ano pa-girl? Pa-virgin effect? Halos kilabutan ako sa kulay na yun. Hindi kagaya ng paborito kong kulay na red. Sobrang tapang, malakas ang dating at makapangyarihan. Iyon ang kulay na gusto ko. Ang nagsisimbolo sa katauhan ko. Yung tipong kulay na hindi basta basta natitinag. Yung walang soft side.

Naalala ko nung nasa second year high school ako . Sobrang makulay ang buhay ko. Simple ang pamumuhay namin. Sabihin na nating mahirap kami. Tatlong beses kumain sa isang araw ay sapat na. Ang nanay ko nag eekstra lang sa paglalaba. Ang tatay ko minsan karpintero, panday, magsasaka, albularyo, manghihilot o kahit anong trabahong alam niya ay  pinapasok niya. Wala na akong mahihiling pa basta ang alam ko kami ang pinakamasayang pamilya.

          Tandang-tanda ko pa. Pauwi ako noon galling sa school. May dala akong pasalubong na tinapay kay Tatay. Katatapos lang naming magsimba. Naging choir kasi kami sa simbahan. Nagdasal ako ng taimtim ng araw na yun. Hiniling ko sa Diyos na sana bigyan pa niya ng mahabang buhay ang mga magulang ko para matagal ko pa silang makakasama. Para makita nila ang pagpupursige ko sa pagtupad ng aking pangarap. Wala akong ibang inspirasyon sa buhay kundi sila lang.

          Pagdating ko sa bahay binigay ko agad ang pasalubong kong tinapay kay Tatay. Nagtaka ako kung bakit hindi niya yun kinain agad. Nung gabi ring yun ay nauna akong natulog kesa sa kanila. Sa sobrang himbing ng tulog ko ay bigla akong nagising. Isang nakakabahalang boses ni Nanay. Napabalikwas ako ng bangon habang naririnig ko ang malakas na ungol ni Tatay. Hindi ko na maexplain ang garalgal na boses ni Nanay habang ginigising nya si Tatay. Bigla na rin akong hindi makagalaw sa aking kinatatayuan. Nakita ko ang unan ni Tatay, punong-puno iyon ng dugo. Sobrang sakit ng nararamdaman ko noon. Halong pangamba, pag-aalala, takot at lungkot ang naramdaman ko. Halos gumuho ang buhay ko.

        Sobrang sakit. Walang kasing sakit nung iniwan kami ni Tatay. Yun ang kauna-unahang heartbreak ko. 

       “BLACK AND WHITE”

                                Wala na akong kilalang ibang kulay bukod sa black at white. Simula nung nawala si Tatay, itinago ko na at kinalimutan ang kulay red. Kinasusuklaman ko na ang kulay na yun. Ni sumagi sa balat ko ay nasasaktan ako. Kapag nakakakita ako ay sobrang sakit sa aking mga mata. Napapaluha ako. Simula nun, tinanggal ko na sa color wheel ang kulay red. Buong buhay ko ay tila naging black at white lang lahat.

          Halos nawala na ang masayahing ako. Lahat ng pangarap ko ay biglang naglaho sa isang iglap. Ang pagiging writer ko ay napasawalang kwenta. Hindi na mababasa pa ni Tatay ang bawat akda ko. Wala na rin akong lakas pa para tumakbo. Kumalas na ako sa running team. Pati sa softball, wala na akong lakas pa para humataw ng bat at tumakbo. Pati sa classroom- ang bawat exams ko ay tipong black and white na rin. Buong silid. Mula sa white board at mga upuan. Kurtina at mga decorations sa loob ng room. Nako color blind ako. Ang tingin ko sa red ay itim.

          Grumaduate ako sa high school na masama ang loob. Commencement exercise na noon at awarding. Lahat ng mga magulang ng classmates ko andun na lahat. Medals nila na sagot ng sponsor ay nakaready na. Samantalang ako nagkandahaba haba ang leeg ko sa pag-asang dumating si Nanay. Wala akong nakikitang pag-asa habang papalapit ang awarding ceremony.

          Naiiyak ako habang naaalala ang pangarap ko noon. Sabi ko kay Tatay noon: “Tay, pag grumaduate ako ng high school, gusto ko ikaw ang aakyat sa stage. Ikaw ang sasabit ng medal ko ha?”. Agad naman pumayag si Tatay noon kaya lalo ako nagpursige sa pag-aaral. Kasi alam ko sobrang proud niya sa bunso nya. Alam ko na sa tuwing may sinusulat ako sa dyaryo ng school namin ay pinagmamalaki niya yun sa mga kaibigan niya.

          Hindi ko makalimutan noong unang pagkakataong narelease ang first issue namin ng school paper. Nagkakape siya noon at gusto ko siyang sorpresahin. Binigyan ko siya ng school paper namin. Ang hindi niya alam, isa ako sa mga staff writer nun. Hinayaan ko siyang mabasa niya ang sinulat ko. Palihim ko siyang sinulpayan. Doon ko nakita ang super proud niyang pakiramdam at masaya niyang mukha. Tinawag niya ang kuya ko at ipinabasa niya ang sinulat ko. Bawat taong pumasok sa bahay namin ay pinapabasa niya ng school paper. Tsaka nya babanggitin na: “Writer ang anak ko dyan.”

          Pumatak na ang luha ko. Aakyat ako sa stage na wala siya. Hindi na niya nabasa pa ang bawat tulang sinulat ko at bawat akdang napanalunan ko. Hindi na niya nakita ang bawat medalyang maiuuwi ko. Tinawag na ako ng adviser namin. Hinahanap na ang magulang ko. Sabi ko wala pa. At kapag walang dumating, siya na lang ang proxy. Pumayag naman siya.

          Halos maiyak na ako sa nararamdaman ko nun. Pero hindi ako nagpahalata. Malapit na akong tawagin pero wala pa rin ni isa sa pamilya ko ang dumating. Hindi ko maintindihan kung bakit nasasaktan ako kapag nakikita ko ang mga classmates ko, kumpleto ang pamilya nila nung araw na yun. Andun ang mga magulang nilang sobrang supportive sa kanila. Ako ni isa man lang, wala.

          Nung tinatawag na ako para umakyat sa stage, tsaka ko nakita ang Kuya ko na nagmamadali. Siya na ang nagproxy kay Nanay. Naging hindi yun memorable para sakin. Umakyat lang kami sa stage. Sinabitan ng medal. Ngumiti kahit hindi Masaya. Nagpapicture. Yun lang para matapos na. Pag-uwi ko ng bahay, kung ang mga kaklase ko ay pinaghandaan ng mga pamilya nila, sakin walang nangyari. Pang aasar pa ng Kuya ko ang natanggap ko. Pinaalala nila na hindi man lang si Tatay ang nagsabit sa akin ng medal. At kahit paborito akong anak ni Tatay, ni minsan hindi siya umakyat sakin sa stage. Bigla na tumulo ang luha ko at hinagis ko ang medal sa sama ng loob.

 “GREEN-MINDED”

          Mabilis na lumipas ang panahon. Andami na ring nangyari sa buhay ko simula nung high school. Sobrang haba pa pag kinuwento ko pa. To make the story short, after 7 years doon ko sinimulang mahalin ang kulay green.Hindi ko naman inakala noong una na sobrang mamahalin ko ang kulay green. Hindi naman kasi talaga ako green-minded na tao.

          Hindi ko lang makalimutan ang unang pagkakataong nakita ko siya. Napatingin ako sa kanya sa kulay green niyang jacket. Tiningnan ko ang panloob niyang damit at naka T-shirt siya na kulay green. Napatingin ako sa paa niya at nakita ko ang tsinelas niyang green. Pati ang kulay ng bag niya ay green. Nung uso pa ang Friendster nun pati profile niya ay kulay green. Nagtataka nga ako kung bakit ang bawat buga niya ng usok ay hindi kulay green.

          Suplado siya at tahimik. Bihira magsalita. Samantalang ako naman ay maingay at masayahin. Hindi niya ako pinapansin nung panahon na yun kaya hindi ko rin siya pinapansin. Kapag hindi niya ako kinausap ay hindi ko rin siya kakausapin. Parehas kaming working student. Pero magkaiba ang mundo namin. Mayaman sila at mahirap kami. Nag-aaral siya sa private school, ako sa public lang. Nagpatuloy ako sa pag-aaral ko at siya naman ay tumigil. Dancer siya sa school nila, writer naman ako. Mahilig siya sa party, konyo type samantalang ako manang na jologs. Hindi ko inaasahan na paggising ko isang araw ay magkaibigan na kami.

Hindi lang simpleng kaibigan kundi naging super close.

          Magkaofficemate kami sa isang green-minded na trabaho. Pang-umaga ang shift ko habang siya naman ay panggabi. 5am hanggang 2pm ang pasok ko habang siya naman ay 3pm hanggang 12mn. Pero nagpapang abot kami ng shift dahil nageextend siya ng oras. Hinihintay nya kami hanggang uwian. Madalas almost 24 hours na siya sa office. Halos dun na siya natutulog. Spoiled brat kasi at puro parties ang alam. Happy-go-lucky na hindi mo alam kung bakit rebelde sa mundo. Akala mo kung sinong astig.

          Naalala ko pa nun ang sabi niya sakin ay 21 years old na siya. Huli ko na nalaman na 18 years old pa lang pala siya noon. Tinatawag niya akong “Ate” nung una. Pero nung katagalan wala na. First name basis na lang. Nagising na lang kami isang araw na sobrang close na sa isa’t isa. Naging magbestfriend kami.

          Hindi ko siya makalimutan sa lahat ng kaibigan ko. Siya ang naging supporter ko: sa financial na usapin, sa emotional, psychological,physical at mental. Sa lahat ng panahon andyan siya. Ni hindi ko naramdaman na iniwan niya ako sa ere. Yung mga panahong nagsara ang kumpanya ay hindi siya nakalimot. Nung mga panahong namatay ang Nanay ko siya ang unang taong gustong damayan ako.

          Isa din yun sa pinakamasakit na nangyari sa buhay ko ang pagkawala ni Nanay. Nagbakasyon kami nun sa probinsya after 6 years kong pananatili dito sa Maynila. Yun ang unang uwi ko samin pagkatapos kong grumaduate ng high school. Hindi ko inakalang yun din pala ang una’t huling pagkakataong makita at makasama ko si Nanay pagkatapos ng ilang taon kong pagkawala.

          Isang buwan ang nakalipas pagkagaling namin sa probinsya. Nagtext ang mga Kuya ko na nagkasakit si Nanay. Syempre lahat ginawa namin para mabuhay siya.Dinala namin sa isang private hospital. Dun mismo sa bayan. Bumalik na naman sa puso ko ang takot at pangamba. Mahirap sa case ko kasi nag-aaral ako at nagtatrabaho. At pinakamasakit na part yung tipong hindi ko man lang maalagaan ang sarili kong Nanay. Kagaya ng sabi ko noon sa kanya: “Nay, ‘pag matanda na kayo, hayaan mong ako naman ang mag-alaga sa inyo…”

          Hindi ko makakalimutan kung paano ako naging hysterical sa buong buhay ko. Tinawagan ako ng Nanay Nanayan ko na ihanda ko ang aking sarili kasi anytime mawawala na si Nanay. Yun daw ang sabi ng Doctor. Syempre hindi pa ako handa noon. Sobra akong nasaktan. Bigla ako umiyak ng malakas habang sinasabi ko: “Ayoko pa…Hindi pa ako handa…Ayaw ko muna…Ayoko…” Halos nahirapan ang ate ko sakin na awatin ako. Iyak ako ng iyak. Hindi ko matanggap. Kumbaga kaya ko pinagpatuloy ang pag-aaral ko ng college dahil gusto ko sorpresahin si Nanay. Gusto ko siyang bigyan ng honor na isa man lang sa siyam niyang anak nakapag graduate sa college at pinakitang hindi hadlang ang kahirapan sa pagtupad ng pangarap.

*hindi pa tapos dahil sobrang sakit pa kapag naaalala ang mga pangyayaring matatawag na "memories" na lang...

* Ipagpapatuloy… 

Mga kasunod na bahagi:

 *Yellow Bell
*Red Wine
*White Lies
*Blue Rose
*United Color

Kape't Pandesal

Paano ko nga ba makakalimutan ang isang tasang kape at ilang piraso ng pandesal?

Maaga pa lang ay ginigising na ako para kumain ng mainit na pandesal. Mas pinili kong ipagpatuloy na matulog kaya lagi na akong tanghali kung nagigising. Paggising ko ang unang-unang makikita ko ay isang balot ng pandesal sa aking tabi-na sinadyang inilaan para sa'kin. Sisimangot ako kapag alam kong kakain akong mag-isa.

                   "Kanina ka pa namin ginigising ah. Ayaw mo namang bumangon." yun ang lagi nilang katwiran.

Sisimangot ako at itatapon ko ang pandesal.

                 

                   "Ang daya nyo ! Di na nga ako kakain."

Ganun ako lagi kapag nauuna silang kumain sakin. Kapag naman may pasok ako sa school, syempre maaga na akong nagigising. Ako naman ang taga-timpla ng kape ni Tatay. ‘Di rin sya kakain hangga’t ‘di ko siya titimplahan ng kape. Ganun sya araw-araw. Kape’t pandesal lang ang laging laman ng kanyang sikmura.

Isang araw, walang nagtinda ng pandesal kaya bumili na lang si Nanay ng tinapay. Nang maibigay na nya yun kay Tatay ay ayaw naman na kainin. Hindi raw nya gusto. Pihikan kasi sa pagkain.

                   “Tinapay lang, ayaw kainin. Magrereklamo pa. Hay naku! Ang arte-arte talaga nyang Tatay mo.” Reklamo ni Inay.

Tiningnan ko ang tinapay at inamoy. ‘Di naman panis.

                   “Tay, bakit ayaw mong kainin ang tinapay na binili ni Nanay?”

                     “Ayoko. May amoy eh.”

                   “Bibilhan na lang kita ng iba.” Suhestyon ko pa.

                    “Hindi, ‘wag na. Magkakape na lang ako.”

Halos ilang linggo rin na walang rasyon ng pandesal sa amin. At sa loob ng linggong yun, isang beses lang sa isang araw na nakikita kong kumakain si Tatay.

                   “Kahit ‘di ako kumakain, malakas pa naman ako, ah!” yun ang lagi niyang sinasabi sa’kin. Pero hindi mawala sakin ang pag-aalala sa kalagayan niya. Minsan, dumating ako galing school at nadatnan ko siya sa bukid. Ubo siya ng ubo. Walang tigil. Nilapitan ko siya. Hinaplos-haplos ko ang likod niya. Nararamdaman kong hirap na hirap na siya. Pinaalis niya ako.

      

                    “Sige na. Iwan mo na ako.”

                    “Tay.......” nag-aalalang tawag ko.

                    “Ayos lang ako, anak.”

Nang sumunod na araw, parang matamlay siya. Halatang pinapasigla niya ang kanyang boses at mga kilos. Minsan, tatanungin ko siya.

                   “Tay, ba’t ‘di kayo magpadoktor?”

                   “Ayoko, anak. ‘Yang mga doctor na yan, peperahan lang tayo nyan. Sisingilin tayo ng mahal at reresetahan ng mamahaling gamot. Naku!Niloloko lang ng mga yan ang mga tao.” Iyon ang lagi niyang katwiran. Kaya hindi na naming siya mapilit. Masyado kasing pilosopo ang Tatay ko. May sarili siyang pinaniniwalaan.

                   “At isa pa, wala akong sakit. Tingnan mo naman, malakas na ako!” masigla pa niyang sabi sa’kin. Simula nung araw na yun ay lagi na siyang masigla at pinapakita niyang malakas siya.

                   Isang araw, nakalimutan kong timplahan siya ng kape at sabayan kumain. Maging nung nakaraang gabi ay mas nauna akong natulog sa kanya. Dapat ay sabay kami pero hindi ko alam kung bakit hindi ko siya nahintay. Hindi na rin kami nagkasabay kumain ng pandesal. Nasa school ako at naalala kong hindi siya nakakain nang dahil sakin. Wala ring dumaang nagtitinda ng pandesal. Ang natira kong kaunting baon ay ibinili ko na lang ng isang malaking tinapay para sa kanya. Pasalubong ko sa kanya para makakain na siya.

                   Sabik akong umuwi. Inisip kong pagdating ko ay ipagtitimpla ko kaagad siya ng kape para makakain na. Nang makarating na ako sa amin, agad kong kinuha ang pasalubong kong tinapay at masayang pumanhik. Nawala ang ngiti ko sa aking mga labi. Hindi ko namalayan na nabitawan ko na ang bitbit kong tinapay. Naramdaman ko na lang na sunod-sunod na pumatak ang aking mga luha.

                   “Tay,..... gusto mo...... ipagtimpla kita....... ng....... kape?” paputol-putol kong tanong. “M-May dala akong tinapay para sa’yo....”nahihirapan kong sabi sa kanya. Hanggang sa hindi na ako nakapagsalita. Humagulgol na ako. Masakit na masaki ang aking dibdib. At tinanong ko ang Diyos: “Bakit?”

                   Muli ay napaiyak ako. Wala ng kakain ng pandesal at iinom ng kape tuwing umaga...Sapagkat wala na ang pinakamamahal kong Tatay...wala na siya habang buhay.-----

originally written: May 6, 2004