Welcome to my blog, hope you enjoy reading
RSS

Pages

Wednesday, August 31, 2011

A friend's Story...

“You never know how strong you are until being strong is the only option you have.”


I always asked myself if “ I am lucky?”. Maybe not. Who does not hope for happiness? Who does not wish for happiness? Who does not ask for pure love? Who does not wish for a happy perfect family? Tell me. If someone you knew who does not dream to have these things in life, then he or she maybe a fool. Not me.

It wasn’t easy to confess to the world what I went through in life. It wasn’t easy to admit what is the hardest thing I ever done in my life. I tried to refrain this question in my mind and find no answer. My mind was totally blank. It’s not because it has lost it’s capability to think. Or not because of the absence of the memories, but because of the familiar pain keep coming from my veins up to my head which makes me mentally blocked.

It wasn’t just a plain reminder, not even a funny thing to ponder. I even consider it as a beautiful nightmare. Nothing else. Funny but it was. Weird but true. And yes, I am bitter. I have tried a million times to forget these things and ignore the truth. But truth sucks. Truth hurts. I have pretended countless times to be fine, but I ended up fooling myself. The same painful thing hurts my heart, too bad! It silently bleeds again deep inside. It was unstoppable and the pain wasn’t that easy to ease after all.

I know for the past years, I have remained strong. I lived a life I deserve to have. What I am right now is what I was in my past. The past made me stronger and wiser. It gave me a lot of determination to succeed. Just to show to the world that I am someone my parents could be proud of. I am someone who deserve to love and be loved and would never abandoned.

It was then I realized that the hardest thing I ever done in my life is the acceptance of losing a father and to let go of the pain in my heart. Being an abandoned child is really awful, hurtful and traumatic. Yet, I managed to be the best I can be. So at least someday, when I will see my father again, he would tell and shout the world: “ She’s my daughter!”







Wednesday, August 17, 2011

"Lableter Alay Kay Naruto*"





June 14, 2010




Nung una kitang makilala...
Nginitian mo ako na halos sumingkit ang mata mo.
Nagmukha kang japanese na anime,
Kamukha mo noon si Naruto.
Super friendly at warm ang approach mo.
Bilang isang baguhan para pasukin ang magulong daigdig nyo,
naging teacher kita...
tanungan kung ano ang gagawin.
Ipinakilala mo sakin ang papel at pluma,
at kung paano sila unang gagamitin.
Tinuruan mo akong tuklasin ang mga bagay-bagay,
kung paano tamang tingnan ang bawat aspeto ng buhay.
paano ngingitian ang mga pagsubok.
Tinuruan mo ako kung...
paano yayakapin ang mga responsibilidad
at kung paano halikan ang mga pagkakamali,
Tinuruan mo ako, paunti-unti...
kung...
paano hubaran ang katotohanan...
at damitan ang bawat pagkukulang,
paano magtahi ng katwiran
at magtuwid ng baluktot,
Tinuruan mo akong magliyab sa inis,
at kung paano bumilis ang pagtibok ng puso sa pangamba.
Tinuruan mo akong pagpawisan,
pagkatapos ng
atras- abante,
atras.
abante.
atras.
abante.
atras.
abante
na argumento,
at pag-aaklas.

Paulit-ulit,
Hindi lang isang beses nangyari,
Kundi marami.
Tinuruan mo akong tuklasin
ang sarili kong kapusukan sa mga salita...
Hanggang sa napagod na ako...

Tinigilan na natin ang nakakaadik nating gawain.
Tinigilan na nating magpalitan ng mga tamis at anghang ng dila.

Hanggang sa...
pinalasap mo sa akin ang panibagong karanasan...

Tinuruan mo akong tuklasin ang aking katawan at kaluluwa,
Pinilit mo akong sumayaw sa saliw ng makabagong tugtugin.
at doon inilabas ko ang angkin kong galing.

Sa kailalim-ilaliman ng aking buto't kalamnan,
tumatagos ang bawat letrang nanggaling sa payak na kanta.
Hanggang sa ang mabagal ay naging mabilis.
Ang mabilis ay naging mabagal.
Pabilis ng pabilis.
Walang hinto.
Hindi na natigil ang nakabibinging tugtugin...

Hinayaan mo akong gumiling,
at sabayan ang ritmo ng mga tawa nyo.
Sigaw.
Hiyaw.
Palakpak.
Nakakabingi pero nakaka-thrill.
Nakaka-wild.
Nakaka-laglag paldang experience.


Biglang natigil ang lahat.
Biglang nawala ang tugtog.
Humina ang sigaw.
Humina ang hiyaw.
Wala na akong marinig na boses.

Payapa.

Katahimikan.

Napapikit ako.
Bumuntong-hininga.
Malalim.


Pagdilat ko ng aking mga mata...


Nasilayan kita,
hawak-hawak ang dyaryong sinulat ko...


Nakahandusay ka.
Duguan.


Paalam, Naruto.



Tuesday, January 11, 2011

LQ

Blangko.





Yan ang kasalukuyang nasa aking isipan...

Sinusubukan kong magsulat, 'yung tipong cool...'yung mapapatawa kita, yung tipong hindi korni. Hindi badudels.

Kaso natatahimik ako kapag naaalala kita, Miss Masungit. Baka kasi tarayan mo lang ako o isnabin ulit. Kaya 'wag na lang.

Nakakatakot kang lapitan. Hindi naman dahil sa nakakatakot ang mukha mo kaso lang, I find you so intimidating eh. Baka kasi pumalpak ang mga jokes ko sayo at di ka matawa. At sisinghalan mo lang ako ng "Ewwwwnesss.Korniks! Badudels..."

Ewan ko ba pero lahat ng banat ko wa epek sayo eh. Akala mo kasi mula sa umpisa, playboy ako at lahat ng babae ay paglalaruan ko lang. Dyan ka nagkakamali. Kasi simula nang makilala kita, biglang nagbago ang ikot ng mundo. Biglang nagbago ang takbo ng utak at buong buhay ko. Pero nasan ka? Wala ka pa rin. Andun ka sa malayo. Ni hindi mo nga ako pinapansin.

Ilang beses ko ng binalak kausapin ka, pero patuloy mo akong iniiwasan. Hindi ko alam ang dahilan ng pagbabalewala mo. Hindi naman ako maghuhula para hulaan ang nararamdaman mo. Sa loob-loob ko: "Syet...ang labo mo..."

Kinalimutan kita kasi hindi mo naman nakikita ang halaga ko. O sabihin na rin nating wala akong halaga sa'yo. Kaya dun na lang ako sa ibang babae, yung hindi kasing-arte mo, hindi kasing manhid mo at hindi kasing-taas ng pangarap mo. Dun ako sa kanila, yung tipong nakukuha ko ang kiliti, nakakatawa sa mga jokes ko at nakakasakay sa mga banat ko. Siguro, mas magiging masaya pa ako na kasama ko sila kesa magtiyaga at magtiis sa'yo ng wala naman akong napapala.

Yun ang akala ko. Pero taena. Biglang naging bilog ang dati kong flat na mundo. Bigla na lang, kinausap mo ako at muli nabuhay ang interes ko sa'yo. Nakalimutan kong ubod ka ng suplada at ubod ng sungit. Napatawa mo ako sa mga banat mo. 'Di ko tuloy napigilan ang sarili kong banatan ka ng isang malupit na banat: 


"Virus ka ba?"
"Ha? Bakit?"
"Kasi pinasok mo ang puso ko...pati memory ng utak ko ikaw ang laman."


Napatawa ka. Naghihintay na ako sa panglalait mo. Wala na naman akong sense kausap. Korni na naman ang banat ko. Maya-maya, narinig kong nagsalita ka.


"Kung sakali bang virus ako, gugustuhin mo bang mareformat ang puso mo?"

Ang tamis ng ngiti mo. Syet. Sumablay ang banat ko. 'Di ko alam ano isasagot ko. Damn. Basag na naman ako.


"Basag."
"Sino? Ikaw?"
"Hindi. Yung puso ko, basag. Kapag nangyari 'yun." 
Korni ko talaga. Sa loob-loob ko.

Sinulyapan kita at nakita ko abot-tenga ang ngiti mo. Aalaskahin mo na naman ako. Sablay na naman. 


"Halika nga dito...Alam mo bang ikaw ang MCdo ko..."


Asar-talo talaga oh. Kamukha na ba ako ni McDonalds? Labo talaga ng babaeng to.


"Bakit naman?"
"Hindi mo alam?
"Hindi eh..."
"Ay, ang SLLLLLLOoooooowwwwwwwwww mo..." 


Sinabayan pa niya ng tawa. Napaisip tuloy ako. Ano ba meron sa Mcdo? Fries, Spaghetti, Mc Burger, Mcfloat, Chicken....Mcd0...Mc..do..Isip...Isip...Mc...Mc...do...Mcdo-.Love ko to! Holy shit naman bobo ko talaga! ang hina talaga ng utak ko pumik-ap. Yun un eh. Ako ang Mcdo nya!

Hindi ako makapaniwala. Ginugudtaym lang ata ako ng babaeng to eh. O kaya lakas trip.Pinapatulan lang trip ko. Ganun lang. Pero gusto kong maniwala. Pero paano nangyari 'yun?


"D nga? Totoo...?"
"Kung ayaw mong maniwala, ikaw ang bahala..."


Tinitigan kita. 

"Gel, tubig ka ba?"
"At bakit naman? Kasi hindi ka naliligo? Kailangan mo ng maligo?"
"Hindi. Kasi kahit ikaw lang ang kasama ko sa isang linggo, mabubuhay na ako..."




Napangiti ka. At hinihintay ko ang sagot mo...


"Korniks!"


:)



_abangan_

"Our heart is like an unfinished puzzle, that is why we search for the perfect one to complete it."