Welcome to my blog, hope you enjoy reading
RSS

Pages

Wednesday, August 31, 2011

A friend's Story...

“You never know how strong you are until being strong is the only option you have.”


I always asked myself if “ I am lucky?”. Maybe not. Who does not hope for happiness? Who does not wish for happiness? Who does not ask for pure love? Who does not wish for a happy perfect family? Tell me. If someone you knew who does not dream to have these things in life, then he or she maybe a fool. Not me.

It wasn’t easy to confess to the world what I went through in life. It wasn’t easy to admit what is the hardest thing I ever done in my life. I tried to refrain this question in my mind and find no answer. My mind was totally blank. It’s not because it has lost it’s capability to think. Or not because of the absence of the memories, but because of the familiar pain keep coming from my veins up to my head which makes me mentally blocked.

It wasn’t just a plain reminder, not even a funny thing to ponder. I even consider it as a beautiful nightmare. Nothing else. Funny but it was. Weird but true. And yes, I am bitter. I have tried a million times to forget these things and ignore the truth. But truth sucks. Truth hurts. I have pretended countless times to be fine, but I ended up fooling myself. The same painful thing hurts my heart, too bad! It silently bleeds again deep inside. It was unstoppable and the pain wasn’t that easy to ease after all.

I know for the past years, I have remained strong. I lived a life I deserve to have. What I am right now is what I was in my past. The past made me stronger and wiser. It gave me a lot of determination to succeed. Just to show to the world that I am someone my parents could be proud of. I am someone who deserve to love and be loved and would never abandoned.

It was then I realized that the hardest thing I ever done in my life is the acceptance of losing a father and to let go of the pain in my heart. Being an abandoned child is really awful, hurtful and traumatic. Yet, I managed to be the best I can be. So at least someday, when I will see my father again, he would tell and shout the world: “ She’s my daughter!”







Wednesday, August 17, 2011

"Lableter Alay Kay Naruto*"





June 14, 2010




Nung una kitang makilala...
Nginitian mo ako na halos sumingkit ang mata mo.
Nagmukha kang japanese na anime,
Kamukha mo noon si Naruto.
Super friendly at warm ang approach mo.
Bilang isang baguhan para pasukin ang magulong daigdig nyo,
naging teacher kita...
tanungan kung ano ang gagawin.
Ipinakilala mo sakin ang papel at pluma,
at kung paano sila unang gagamitin.
Tinuruan mo akong tuklasin ang mga bagay-bagay,
kung paano tamang tingnan ang bawat aspeto ng buhay.
paano ngingitian ang mga pagsubok.
Tinuruan mo ako kung...
paano yayakapin ang mga responsibilidad
at kung paano halikan ang mga pagkakamali,
Tinuruan mo ako, paunti-unti...
kung...
paano hubaran ang katotohanan...
at damitan ang bawat pagkukulang,
paano magtahi ng katwiran
at magtuwid ng baluktot,
Tinuruan mo akong magliyab sa inis,
at kung paano bumilis ang pagtibok ng puso sa pangamba.
Tinuruan mo akong pagpawisan,
pagkatapos ng
atras- abante,
atras.
abante.
atras.
abante.
atras.
abante
na argumento,
at pag-aaklas.

Paulit-ulit,
Hindi lang isang beses nangyari,
Kundi marami.
Tinuruan mo akong tuklasin
ang sarili kong kapusukan sa mga salita...
Hanggang sa napagod na ako...

Tinigilan na natin ang nakakaadik nating gawain.
Tinigilan na nating magpalitan ng mga tamis at anghang ng dila.

Hanggang sa...
pinalasap mo sa akin ang panibagong karanasan...

Tinuruan mo akong tuklasin ang aking katawan at kaluluwa,
Pinilit mo akong sumayaw sa saliw ng makabagong tugtugin.
at doon inilabas ko ang angkin kong galing.

Sa kailalim-ilaliman ng aking buto't kalamnan,
tumatagos ang bawat letrang nanggaling sa payak na kanta.
Hanggang sa ang mabagal ay naging mabilis.
Ang mabilis ay naging mabagal.
Pabilis ng pabilis.
Walang hinto.
Hindi na natigil ang nakabibinging tugtugin...

Hinayaan mo akong gumiling,
at sabayan ang ritmo ng mga tawa nyo.
Sigaw.
Hiyaw.
Palakpak.
Nakakabingi pero nakaka-thrill.
Nakaka-wild.
Nakaka-laglag paldang experience.


Biglang natigil ang lahat.
Biglang nawala ang tugtog.
Humina ang sigaw.
Humina ang hiyaw.
Wala na akong marinig na boses.

Payapa.

Katahimikan.

Napapikit ako.
Bumuntong-hininga.
Malalim.


Pagdilat ko ng aking mga mata...


Nasilayan kita,
hawak-hawak ang dyaryong sinulat ko...


Nakahandusay ka.
Duguan.


Paalam, Naruto.